W latach 1941 – 1943 należał do Szarych szeregów, następnie od 1943 do AK w stopniu plutonowy podchorąży. W latach 1944 – 1945 więzień Gestapo w Krakowie (Montelupich), oraz obozów koncentracyjnych Gross Rosen i Mathausen. Po wojnie, w 1946 r. uzyskał w Krakowie tzw. „małą maturę” po nauce prywatnej w czasie okupacji niemieckiej. W 1948 r. zdał maturę w Polish College Riddleworth im. M. Kopernika w Norflok (Anglia), rok później uzyskał również maturę angielską. W 1953 r. ukończyłPolishUniversity College w Londynie(ekonomia), w 1954 r. ukończył kursy (extra mural) zarządzania przedsiębiorstwami w City of London College. W latach 1954 – 1957 uczęszczał na kursy nauk społecznych i politycznych na Uniwersytecie Paryskim (Sorbona).

W latach 1951 – 1954 pracował jako asystent dyrektora w Shell Petroleum London – FoldexLtd, następnie w 1954-1956 współpracował w projekciezorganizowania gospodarki finansowej Wietnamu na linii Paryż – Saigon. Od 1955 współpracował również z polską sekcją „Voice of America”. W latach 1956 – 1967 pełnił doradztwo odnośnie rozwoju gospodarczego i inwestycji w Ameryce Łacińskiej. Od 1963 do 1972 był dyrektorem FIS: Międzynarodowej Fundacji Solidarności w Rzymie. W latach 1966 – 1985 pełnił doradztwo gospodarczo – finansowe w krajach Afryki, Azji i Ameryki Łacińskiej, a w 1996 – 2004 również doradztwo finansowe (inwestycje) dla londyńskiej grupy finansowej.

Równolegle do pracy zawodowej prowadził aktywną działalność na polu społeczno-politycznym. W latach 1954 – 1985 był członkiem władz różnych szczebli Stronnictwa Pracy na uchodźstwie oraz członkiem Prezydium SP i ostatniego Komitetu Wykonawczego. W tym okresie brał czynny udział i współtworzył wiele organizacji społecznych i kulturalnych na wychodźstwie, np. Związek Studentów Polskich, Związek Młodych Unii Federalnej Europy, Związek b. żołnierzy AK, Macierz Szkolna, Grupa „Merkuriusza” itp., w Wielkiej Brytanii i Francji a we Włoszech Rada Polaków we Włoszech, Klub Polski w Rzymie itp. Poprzez i przy pomocy tych organizacji jak i różnych organizacji międzynarodowych (niekoniecznie chrześcijańsko – demokratycznych czy politycznych) był inicjatorem, kierował lub współpracował aktywnie w zdobywaniu: środków, zapraszających ludzi lub organizacji („bezpiecznych” dla ludzi z Polski), układaniu programów dla przyjezdnych z dyskretnym pokazaniem „innego świata”. Organizował konferencje, dla wybranych przybyszów z kraju, o tematyce społeczno – politycznej i także o aktualnych zagadnieniach gospodarczych. Przekonywał i przeważnie finansował (ze zdobytych środków) udział Polaków w seminariach, wyjazdach poznawczych oraz konferencjach organizowanych przez europejskich Ch. Demokratów czy osoby lub instytucje zaprzyjaźnione.

Jako przedstawiciel polskich organizacji uczestniczył w spotkaniach młodzieży europejskiej organizowanych przez Zjednoczenie Młodzieży Chrześcijańsko-Demokratycznej. W latach 1951 – 1953 był członkiem  Parlamentu Młodzieży Europejskiej. Odbywał wizyty i objazdy organizacyjne z ramienia Międzynarodowej Unii Młodych Chrześcijańskich Demokratów w krajach Ameryki Łacińskiej, Afryki i Azji w celu pomocy w zorganizowaniu młodzieży Ch. Dem., przedstawieniu koncepcji ideowo-politycznych i rozwoju społeczno. Współorganizował Radę Polityczną Młodzieży NATO (1958 – Paryż) brał udział w uroczystych obchodach X-lecia NATO (Londyn 1959) jako reprezentant Organizacji międzynarodowej. Utrzymywał kontakty z organizacjami i instytucjami międzynarodowymi w imieniu Międzynarodowej Unii Młodzieży Ch. Dem. np. UNESCO, Rada Europy w Strasburgu, Międzynarodowa Unia Dziennikarzy i Wydawców Katolickich dla uzyskania poparcia i środków finansowych dla „spraw polskich”. W latach 1954 – 1959 był sekretarzem generalnym Sekcji Młodych Ch. Dem. Unii Europy Środkowej z siedzibą w Paryżu, później w 1959 – 1962 sekretarzem Komitetu Światowego Międzynarodowej Unii Młodych Ch. Demokratów oraz zastępcą sekretarza generalnego europejskiej sekcji tejże Unii, a następnie w latach 1962 – 1968 sekretarzem generalnym Międzynarodowej Unii Młodych Ch. Demokratów. W latach 1969 – 1973 sekretarz wykonawczy Unii, następnie od 1973 odpowiedzialny w sekretariacie Unii za rozwój chrześcijańskiej demokracji w świecie (Afryka, Azja), oraz za kontakty z oficjalnymi organizacjami międzynarodowymi gdzie Unia miała statut doradczy np.: ONZ, UNESCO, Rada Europy, Światowa Unia Parlamentarna, OECD i inne. W latach 1960 – 1981: prowadził konferencje nt. systemów politycznych, działania demokracji i organizacji społeczno – gospodarczego w perspektywie chrześcijańsko – demokratycznej; IFEDEC – Caracas; IDEC – Santiago de Chile; Uniwersytet w Akra (Ghana) oraz doraźne konferencje we wszystkich krajach reprezentowanych w Unii lub na zaproszenie np. Indie, Japonia, Malezja, Botswana, Kanada i USA. W latach 1990 – 1995 pełnił funkcję wiceprezesa Ch. Dem. Unii Europy Środkowej w Bratysławie, następnie w 1991 – 1995 wiceprezesaŚwiatowej Unii Ch. Demokratów w Brukseli.

Przez cały okres działalności międzynarodowej brał udział w statutowych czy okazjonalnych spotkaniach i konferencjach (np. kongresy międzynarodowe czy organizacji narodowych, konferencja o rozwoju w Europie Środkowej – Berlin 1956 itp.).Poza oficjalnymi zadaniami pozwalało to przedstawić problemy polskie, podsuwać rozwiązania i zdobywać różną pomoc dla programu „penetracji kulturalno – politycznej” w kraju, przy pomocy zakazanej literatury, sprowadzaniu ludzi na stypendia w celu nie tylko polepszenia ich wiedzy naukowej czy zawodowej lecz również dla zapoznania się z demokracją i jej funkcjonowaniem.

Współorganizował centrum studiów problemów działania systemu demokratycznego i zagadnień międzynarodowych, w Rzymie, pod nazwą EsperienzeInternazionali (1962 -1976), służące nie tylko zespołom polskim, ale również z innych krajów. Współuczestniczył w przejęciu Fundacji Rzymskiej im. J. Z. Umiastowskiej, której prezesem został S. A. Morawski.Współorganizował wydawnictwo (Stronnictwa Pracy) pt. Odnowa w Londynie, które wydało ponad 120 tytułów o tematyce politycznej, gospodarczo – społecznej oraz problemów międzynarodowych, np. takich znaczących postaci sceny politycznej, jak Z. Brzeziński, A. Fanfani (b. premier Włoch), J. Nowak – Jeziorański, prof. Cz. Strzeszewski, K. Popiel. Organizował działalność „rozdawniczą” tychże książek i innych wydawnictw jak i ich „przemyt” do kraju.

Po powrocie do kraju, w latach 1990 – 1994 współpracował przy odbudowie Stronnictwa Pracy w Polsce (nazwa została zmieniona w 1990 na Chrześcijańsko Demokratyczne Stronnictwo Pracy – ChDSP), którego został wiceprezesem. W latach 1995 – 1998 współzałożyciel Ruchu Odbudowy Polski (ROP) i wiceprezes; kandydat na senatora z Radomia.

Od 1994 r. do chwili obecnej prezes Fundacji Odbudowy Demokracji im. Ignacego J. Paderewskiego (dawniej Fundacja im. Frontu Morges) i przewodniczący Rady Instytutu Rozwoju Śląska.

Odznaczenia:

Komandorie:       Order Odrodzenia Polski (Polonia Restituta),

Order Zasługi Bernardo O’Higgins – Chile,

Order Simon Bolivarez – Wenezuela,

Order Zasługi Republiki Włoskiej,

Krzyż Walecznych,

Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami,

Krzyż Armii Krajowej,

Medal Wojska Polskiego Zagranicą,

Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.